Iran. Internationale solidariteit tegen het imperialisme en tegen het reactionaire regime

Iran. Internationale solidariteit tegen het imperialisme en tegen het reactionaire regime
Komende zaterdag wordt in Brussel actie gevoerd aan de Iraanse en Amerikaanse ambassades. Deze actie wordt georganiseerd door linkse vluchtelingen uit Iran en wordt gesteund door LSP. We spraken hierover met Reza, een Iraanse vluchteling die ook lid is van onze partij.
Wat is het doel van de actie zaterdag?

Het belangrijkste doel is om steun te geven aan het verzet van de Iraanse bevolking tegen het imperialisme en tegen het reactionaire regime van het land zelf. Dat is zeker nu belangrijk aangezien de arbeiders en studenten in Iran steeds meer in actie komen. Het ongenoegen onder de bevolking is groot met heel wat steun voor acties van de arbeiders in de olie- en autosector, maar ook voor de acties van de studenten. Met de actie van zaterdag willen we onze internationale solidariteit tonen met de arbeiders en studenten en tegelijk duidelijk maken dat ons verzet zich zowel richt tegen het imperialisme als tegen het regime van Ahmadinejad.
De afgelopen weken kregen we te horen dat een Amerikaans rapport ontkent dat Iran in staat is om kernwapens te produceren. Vermindert dit niet de dreiging van een eventuele militaire aanval van de VS op Iran?
De vrees onder de bevolking is erg groot. De ervaring van de 8 jaar durende oorlog tussen Iran en Irak (in de jaren 1980) is nog niet vergeten. Er is een algemene vrees voor een aanval en de gevolgen ervan. Anderzijds wil een grote meerderheid van de bevolking ook niet dat het huidige regime over kernwapens zou beschikken, dat zou immers erg gevaarlijk zijn. De mediatieke campagne van het regime om voor te stellen alsof de bevolking de productie van kernwapens zou steunen, is niet gebaseerd op een reële steun onder de bevolking.
Er zijn natuurlijk delen van de bevolking die het regime steunen, maar bij heel wat zogenaamde protestacties ter bescherming van nucleaire sites (acties die wereldwijd heel veel media-aandacht kregen) waren er niet alleen overtuigde aanhangers van Hezbollah, maar even goed studenten en werkenden die verplicht werden om deel te nemen aan de acties onder het dreigement dat ze anders hun inkomen of studiemogelijkheden zouden verliezen.
Groeit het verzet tegen het regime?
Het regime beschikt natuurlijk over heel wat middelen om ieder verzet de kop in te drukken. De geheime politie, de Sepa, is erg actief in alle gemeenschappen. Er wordt snel tot repressie overgegaan en bovendien weet het regime hoe het de internationale media kan bespelen. Maar onder de oppervlakte groeit het ongenoegen en beginnen arbeiders en studenten steeds meer in verzet en actie te komen tegen het regime.
Een gekend voorbeeld hiervan was de busstaking van vorig jaar. De leiding van die staking was op bepaalde vlakken zeker verward, maar het versterkte mee het idee van de nood aan een eigen arbeidersorganisatie die volledig los staat van het regime.
De afgelopen weken waren er studentenprotesten. Activisten moeten ondergronds hun activiteiten organiseren, wat niet gemakkelijk is. Maar begin december waren er toch verschillende grote acties aan alle universiteiten in Iran. Opvallend daarbij was dat de band met de arbeidersbeweging steeds werd gelegd. Er is een traditie van studentenbewegingen in Iran, maar die link met de arbeidersbeweging is van cruciaal belang.
Links heeft een lange traditie in Iran, heeft dat gevolgen voor de discussies die nu plaatsvinden over de politieke oriëntatie van de protestacties?
Met de revolutie van 1979, maar ook daarvoor, heeft de linkerzijde aangetoond dat het in staat is om met haar eigen organisaties een cruciale rol te spelen. 28 jaar later weten linkse activisten dat ze zich moeten organiseren, maar ook dat ze moeten leren uit de fouten van het verleden. In 1979 maakte links een fout door te stellen dat eerst en vooral het verzet tegen het imperialisme moest worden gevoerd en dat pas daarna de discussie over een socialistisch alternatief zou kunnen worden gevoerd. Dat zorgde ervoor dat een reactionair regime aan de macht kon komen.
Hetzelfde zagen we eerder ook al, met de linkse Tudeh-partij (een Sovjet-gezinde formatie) die in 1953 ten tijde van het studentenprotest tegen het bezoek van Nixon aan de Iraanse koning (de Sjah), kant koos tegen het protest. Het is dat studentenprotest uit 1953 – dat 16 Azar wordt genoemd - dat ook nu werd herdacht begin december. Dat is belangrijk omdat het net als dat studentenprotest toen nodig is om ons uit te spreken tegen zowel het imperialisme als het reactionaire regime.
Het is vandaag niet makkelijk en erg gevaarlijk om linkse groepen te organiseren, laat staan deze te coördineren in Iran. De repressie treedt snel op, ook de studentenacties werden beantwoord met repressie en arrestaties. Met de actie komende zaterdag willen wij de studenten en arbeiders onze solidariteit tonen.
Waarom zouden Belgische activisten komende zaterdag mee moeten protesteren?
Ten eerste om de linkse groepen in Iran te steunen en om hen onze internationale solidariteit te tonen. Maar ten tweede ook om een inhoudelijk duidelijke stellingname naar voor te brengen. Wij verzetten ons tegen een mogelijke imperialistische aanval op Iran, maar hebben evenmin vertrouwen in het regime van Ahmadinejad.
Onze strijd is internationaal en daarom vinden we het ook erg nuttig dat we met LSP kunnen samenwerken rond verschillende thema’s, niet alleen rond de situatie in Iran. Vorige week waren we ook de vakbondsbetoging voor meer koopkracht. Onze strijd is niet beperkt tot één land, maar een internationale strijd. Ook zijn we het inhoudelijk eens met LSP in haar oppositie tegen een tweestadia-theorie die ervan uitgaat dat in het verzet tegen het imperialisme geen kritiek mag worden gegeven op het reactionaire regime in Iran. Dat standpunt heeft in Iran tegen een erg hoge prijs voor de arbeidersbeweging haar failliet aangetoond. Samen kunnen we een verschil maken en daarom roepen we op om, ondanks de drukke agenda van de afgelopen weken en de timing van een actie vlak voor kerstmis, toch een inspanning te doen en samen actie te voeren aan de Amerikaanse en Iraanse ambassades.